Η δυστυχία του ανθρώπου στο σήμερα, τα αόρατα προβλήματα μου…

 

 

Είναι πολλές φορές δύσκολο να καταλάβουμε τί μας συμβαίνει και γιατί τα πράγματα πάνε λάθος με τη ζωή μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αναπτύξει μια μακρά ιστορία και έχει διανύσει ένα μεγάλο ταξίδι από τις πρωτόγονες φυλές μέχρι σήμερα. Έχει φτάσει (όπως θέλει να νομίζει) σε ένα σημαντικό επίπεδο επίτευξης πολιτισμού, ένα πολιτισμό που έχει αφήσει πίσω του το αρχέγονο παρελθόν θεωρώντας πως έχει αναπτυχθεί, έχει εξελιχθεί σημαντικά και έχει δει το φως στο μακρύ ορίζοντα που ξεκίνησε από το σκοτάδι το πρώτων εκείνων κοινωνιών.

Μέσα στη καθημερινή ζωή του ο άνθρωπος αν παρατηρήσουμε αρκετά καλά ωστόσο θα δούμε πως εμφανίζει τόσα στοιχεία που προδίδουν ότι το αρχέγονο πνεύμα ζει μέσα του και μάλλον δεν έφυγε ποτέ από αυτόν, πάρα μόνο καταπιέστηκε και οδηγήθηκε κάπου βαθιά μέσα στο σκοτάδι, όπως όλα όσα δεν αντέχει πάνω του, όλα όσα δε του αρέσουν και δε μπόρεσε να αποδεχτεί ότι βρίσκονται μέσα του. Το αρχέγονο πνεύμα του που δεν έχει αναπτυχθεί πολύ από τότε φαίνεται αρκετά μέσα στη προκαταλήψεις του (μια μαύρη γάτα  τον κοίταξε και η μέρα του δε θα πάει καλά, ένα φίδι παραλίγο να τον τσιμπήσει και αυτό είναι ένα μήνυμα από κάποια θεότητα ότι κάτι θα συμβεί στη ζωή του και αλλά πολλά). Βλέπουμε σημαντικά φαινόμενα οπού επικρατεί το αρχέγονο πνεύμα σε μια επιστήμη που έχει λάβει πολύ δημοσιότητα το τελευταίο ειδικά καιρό, την αστρολογία. Η αστρολογία έχει περιγράφει ως η πρώτη ψυχολογία, από τις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να καταλάβει πώς συμπεριφέρεται το εσωτερικό του σύμπαν το οποίο προβλήθηκε αργότερα στα άστρα τους ουρανούς, τους πλανήτες και σε συγκεκριμένες μορφές- σύμβολα, τα γνωστά μας ζώδια.

 Όλη αυτή η σκέψη είναι όμως ακριβώς ο τρόπος που ο πρωτόγονος άνθρωπος έβλεπε το κόσμο, που εκείνος αντιλαμβανόταν τη φύση γύρω του. Μιλούσε στα δέντρα και στα ζώα γιατί μέσα σε αυτά έβλεπε τη ψύχη του. Τέτοια παραδείγματα συναντάμε συχνά ακόμα και σήμερα ανάμεσα στου σχιζοφρενείς, σε παραληρήματα αλλά και σε κάτι πιο συνηθισμένο στα όνειρα μας.

Ο άνθρωπος των παλαιών εποχών μπορούσε πιο εύκολα να ακολουθήσει ένστικτα του, ενώ ο σημερινός πολιτισμένος (όπως αρέσκεται να νομίζει) άνθρωπος θεωρεί πως αυτά τα κοντρολάρει και τα έχει σε μια τάξη. Λίγο ξέρει ότι απλώς τα έχει καταπιέσει  και τα έχει θάψει κάπου βαθιά μέσα του, στην αποθήκη της ψυχής του. Δε τα έχει εξαφανίσει όμως! Καθώς τίποτα στη ψυχή δε διαγράφεται πάρα μόνο πηγαίνει σε ένα βαθύ μέρος, μια άβυσσο δίχως πολύ ενέργεια και μένει εκεί χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη σημασία. Όπως θα έλεγαν και οι ασχολούμενοι με τις φυσικές επιστήμες, η ενέργεια δε χάνεται πάρα μόνο μετατρέπεται, κάτι τέτοιο ισχύει και στη ψυχή -αν εξ αρχής οι προαναφερθέντες δεν ήθελαν να περιγράψουν απλά αυτό που συμβαίνει μέσα τους, κάτι που αργότερα απέδωσαν και στη υλική φύση-.

 Αυτά τα ένστικτα όμως που έχει ξεχάσει ο σημερινός άνθρωπος χάριν τη δημιουργίας ενός ανωτέρου πολιτισμού  και μιας επίτευξης ενός ανωτέρου σταδίου πιέζουν συνεχώς να βγουν προ τα έξω. Αυτή είναι η πλημμύρα που φοβάται στο τώρα αλλά και στο πάντα. Το Λεβιάθαν καραδοκεί στον απόμερο ωκεανό και όσο καταπιέζονται αυτές οι ορμές -ας τις πούμε- το Λεβιάθαν γίνεται όλο και πιο εχθρικό.

Από την ύπαρξη  αυτού του πρωτόγονο ανθρώπου μέσα μας λοιπόν που δεν έχει εξαλειφτεί πάρα μόνο παραμεριστεί σε μίαν άκρη και αγνοηθεί χάριν της προσαρμογής στη κοινωνία του σήμερα δημιουργείται μια πηγή φόβου που φέρνει την το άγχος του  -μην εκραγεί-. Εάν δεν ασχοληθεί κάνεις με αυτή τη πρώιμη κατάσταση, τη πρώιμη συνείδηση του δε μπορεί πραγματικά να δει το φως της ανάπτυξης του και μένει αγκυροβολημένος σε καταστάσεις που δημιουργούν χιλιάδες συμπτώματα και ολόκληρες ψυχικές διαταραχές -θα λέγαμε σήμερα, κατάληψη δαιμόνων θα έλεγαν τότε-.

Η δυστυχία του ανθρώπου σε μεγάλο βαθμό λοιπόν προκύπτει από αυτή την αποξένωση τους από τα βασικά του ένστικτα που με τόσο κόπο έχει προσπαθήσει να «βγάλει από πάνω του» -ας δούμε τη προσπάθεια του ασκητισμού- όμως έτσι έχασε τις ρίζες του. Αυτό ο αρχαίος θα το έλεγε  loss of soul. Το να αποξενώνεται δηλαδή κάνεις από της ρίζες του, το δικό του είναι, έχει ως αποτέλεσμα να χάνει τη ψυχή του και εκεί είναι που δημιουργούνται αμέτρητες διαταραχές. Σε αρκετό βαθμό ο άνθρωπος δυστυχεί γιατί στη προσπάθεια του να ελέγξει τις δύσκολες αυτές ορμές -που δεν τον αδικούμε καθώς αυτός είναι ένας σημαντικός στόχος, ξεκόβει τελείως από αυτές προσπαθώντας να φερθεί σαν να μην υπάρχουν και προσπαθεί να τις διαγράψει.

Στο ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο λοιπόν ένας σημαντικός σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε το θεραπευμένο να έρθει σε επαφή με όλα αυτά, να ξαναβρεί «τα χαμένα» ένστικτα του και να μπορέσει να βρει και πάλι τις ρίζες του  – που η αποκοπή από αυτές συχνά είναι και αίτιο μιας μακρόχρονης κατάθλιψης- ,όπως και να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει όπλα για να μπορέσει να ζήσει με αυτά ελέγχοντας τα και όχι παραμερίζοντας τα.